Greek CosmosΜήνυμα 1ο
Το Πολυτεχνείο ζεί......!!!!!!!!
17/11/2012, 11:24
Για μενα τουλαχιστον ζει......
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο.
Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων…".
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν πριν το ερπυστριοφόρο γκρεμίσει τη βαριά σιδερένια πύλη του Πολυτεχνείου, στις τρεις παρά τέταρτο τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου 1973 και δώσει τέλος στην εξέγερση των φοιτητών.
Σήμερα, 39 χρόνια μετά γιορτάζουμε την ιστορική αυτή ημέρα τιμώντας τα ελληνικά νιάτα που δε δίστασαν να φωνάξουν μ' όλη τη δύναμη της ψυχής τους ΟΧΙ στη δικτατορία, ΟΧΙ στην τυραννία.
Για μία ακόμη φορά η ελληνική νεολαία πρωτοστάτησε στον αγώνα για λευτεριά και δημοκρατία. Βροντοφώναξε αυτό που πολλοί σιγοψιθύριζαν αλλά δεν τολμούσαν να το πουν φανερά: "ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ", η οποία με τη δύναμη των όπλων στις 21 Απριλίου 1967 κατέλυσε τη δημοκρατία στην πατρίδα μας.
Κάθε έννοια ατομικής ελευθερίας, έκφρασης, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας είχε ποδοπατηθεί από το στρατιωτικό καθεστώς. Εξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια, λογοκρισία, ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Ο ελληνικός λαός δεν μπορούσε να πληροφορηθεί τα όσα φοβερά έκανε η χούντα εξαιτίας της λογοκρισίας και γι' αυτό δεν μπορούσε ούτε να συλλάβει το μέγεθος του εγκλήματος σε βάρος του αλλά ούτε και να μπορέσει να οργανώσει ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας.
Οι φοιτητές φλογισμένοι από την πίστη τους σε ιδανικά και αξίες ξεσηκώθηκαν, αποφάσισαν ν' αντισταθούν στη βία, να υπερασπίσουν την από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, Ελευθερία.
Δικαίωσαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο που είχε πει ότι "ένα Έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο".
Αξίζει όμως, να θυμηθούμε τα γεγονότα του Νοέμβρη του '73 που σημάδεψαν την μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας.
Η ιστορία πάει λίγο πιο πίσω, στις 21 και 22 Φεβρουαρίου 1973 όταν φοιτητές και πάλι κατέλαβαν τη Νομική Σχολή της Αθήνας. Η αφορμή δόθηκε από την άρνηση του καθεστώτος να ικανοποιήσει μια σειρά από αιτήματά τους που είχαν σχέση με τις σπουδές τους.
Όμως, πολύ γρήγορα η διήμερη κατάληψη της Νομικής Σχολής μετεξελίχθηκε σε μαζική αντιδικτατορική διαδήλωση όπου συμμετείχαν χιλιάδες λαού που ήρθε σε σύγκρουση με τα όργανα της τάξης. Η λέξη "Ελευθερία" γράφτηκε στον τοίχο με μπογιά και ακούστηκε από τα χείλη σαν βοή ορμητικού χειμάρρου από τους διαδηλωτές.
Η χούντα που μέχρι τότε ήξερε μόνο να αιφνιδιάζει, αιφνιδιάζεται. Χάνει τον έλεγχο καθώς η δυσπιστία και η αμφισβήτηση του κόσμου αρχίζει να μεγαλώνει. Παράλληλα τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα της χώρας οξύνονται. Αρχίζουν ν' ακούγονται οι πρώτοι τριγμοί του καθεστώτος.
Στην προσπάθειά της η χούντα να δείξει φιλολαϊκό προσωπείο καταργεί με κάλπικο δημοψήφισμα τη βασιλεία και ο δικτάτορας Παπαδόπουλος αυτοανακηρύσσεται "Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας". Υπόσχεται στο μέλλον ελεύθερες εκλογές και περισσότερη δημοκρατία και για το σκοπό αυτό στις 8 Οκτωβρίου 1973 διορίζεται ως Πρωθυπουργός ένας παλαιός πολιτικός, ο Σπύρος Μαρκεζίνης.
Όμως, είναι πια αργά για τεχνάσματα. Οι νέοι θέλουν περισσότερη ελευθερία και δεν μπορούν να περιμένουν βασιζόμενοι σε αόριστες υποσχέσεις. Ξέρουν καλά ότι "η ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται με αγώνες και αίμα".
Τα γεγονότα εξελίσσονται πλέον ραγδαία. Στις 4 Νοεμβρίου, στο μνημόσυνο του "Γέρου της Δημοκρατίας", του Γεωργίου Παπανδρέου έγιναν συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομίας με αποτέλεσμα 70 τραυματίες και 37 συλλήψεις.
Οι 17 απ' αυτούς παραπέμπονται σε δίκη και καταδικάζονται σε φυλάκιση.
Τα πνεύματα οξύνονται. Η απόφαση έχει ήδη ληφθεί από τους φοιτητές: "ΑΓΩΝΑΣ" που επικυρώνεται στις γενικές συνελεύσεις που πραγματοποιούν σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές.
Την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου αποφασίζεται η κατάληψη του Πολυτεχνείου ως ορμητήριο του φοιτητικού αγώνα. Μαζεύεται πολύς κόσμος μέσα κι έξω και πέφτουν τα πρώτα συνθήματα: "ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ", "ΚΑΤΩ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ", "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".
Τα συνθήματα αυτά άγγιξαν την ελληνική κοινωνία και τους φοιτητές τους ακολούθησαν οικοδόμοι, διάφορες κατηγορίες εργαζόμενων και πολλοί μαθητές.
Η φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκή εξέγερση. Χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στο τυραννικό καθεστώς. Πέφτουν οι πρώτοι νεκροί από τις σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών του καθεστώτος που χρησιμοποιούνται για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Τίποτα όμως δεν μπορεί ν' ανακόψει τη λαϊκή ορμή.
Ο αγώνας γίνεται πλέον πολιτικός για τη λύση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που απασχολούν τον μέσο Έλληνα.
Ο ίδιος συμμετέχει αυθόρμητα στον αγώνα χωρίς πολιτικές καθοδηγήσεις και προσταγές βλέποντας με περηφάνεια τα παιδιά του να παλεύουν για καλύτερες συνθήκες ζωής και αξιοπρέπειας.
Λες κι ήταν έτοιμος από καιρό να ξεσπάσει. Απλά επιζητούσε την ευκαιρία. Και τη βρήκε στον αυθόρμητο ξεσηκωμό των φοιτητών και μαζί διέψευσαν τη ρήση του Σαλούστιου: "λίγοι άνθρωποι επιθυμούν πραγματικά την ελευθερία, οι περισσότεροι λαχταρούν μόνο έναν δίκαιο αφέντη".
Τελεία και παύλα. Η αδούλωτη ελληνική ψυχή δεν ανέχεται αφεντάδες και τυράννους.
Η αστυνομία ζητάει άδεια από τις πρυτανικές αρχές να επέμβει αλλά δεν της δίνεται.
Την άλλη μέρα, Πέμπτη 15 Νοεμβρίου, ο αγώνας οργανώνεται καλύτερα.
Στήνεται ραδιοφωνικός σταθμός που μεταδίδει αντιδικτατορικά συνθήματα προτρέποντας τους Αθηναίους σε εξέγερση εναντίον της χούντας.
Κυκλοφορεί η "Εφημερίδα του Ελεύθερου Πολυτεχνείου". Η κίνηση του κόσμου έξω από το Πολυτεχνείο πυκνώνει. Από τα μεγάφωνα ακούγονται τραγούδια και συνθήματα που συγκινούν τον κόσμο ο οποίος διαδηλώνει κατά της χούντας.
Οι δικτάτορες πανικοβάλλονται από την απρόβλεπτη εξέλιξη και συσκέπτονται όλη την ημέρα ψάχνοντας να βρουν τρόπους καταστολής της εξέγερσης. Αυτό το βράδυ κανείς δεν κοιμάται: ούτε οι φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο, ούτε ο κόσμος που παραμένει έξω απ' αυτό.
Ξημερώνει η Παρασκευή 16 Νοεμβρίου. Το ρολόι της Ιστορίας έχει σημάνει.
Μαζεύεται μεγάλο πλήθος φοιτητών και πολιτών στο Πολυτεχνείο και τους γύρω χώρους. Στο γραφείο του διορισμένου Πρωθυπουργού γίνεται μεγάλη σύσκεψη για τη λύση του προβλήματος.
Το μεσημέρι οι φοιτητές πραγματοποιούν μεγάλες πορείες στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους στη δικτατορία. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία είναι σκληρές και αιματηρές. Το κύμα των διαδηλωτών μεγαλώνει στις έξι το απόγευμα και ο αριθμός τους αγγίζει τις 100.000. Οι συμπλοκές πλέον γενικεύονται με νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Οι αστυνομικοί χρησιμοποιούν όπλα και ανοίγουν πυρ εναντίον των διαδηλωτών. Καταγγέλλονται επίσης, θάνατοι από άγριο ξυλοδαρμό.
Η χούντα πανικοβάλλεται και στις 10 το βράδυ ζητάει την ενίσχυση του στρατού και μετά τα μεσάνυχτα κάνουν την εμφάνισή τους μπροστά στο Πολυτεχνείο πολλών τανκς που πυροβολούν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι πολιορκημένοι φοιτητές δεν εγκαταλείπουν τη θέση τους, χειροκροτούν τους στρατιώτες γαντζωμένοι στα κάγκελα και ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός επιμένει: "Εδώ Πολυτεχνείο", "Εδώ Πολυτεχνείο"….
Στις 3 τα ξημερώματα του Σαββάτου θα σιγήσει καθώς ένα από τα τανκς εφορμά και γκρεμίζει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Κατόπιν, εισβάλλει ο στρατός και απομακρύνει τους φοιτητές. Πολλοί απ' αυτούς συλλαμβάνονται και κακοποιούνται.
Ο αγώνας όμως δεν σταμάτησε εκείνη την ώρα. Συνεχίστηκε μέχρι το πρωί της Κυριακής από τους Αθηναίους με νεκρούς και πολλούς τραυματίες.
Η άοπλη εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να μην πέτυχε την άμεση πτώση της δικτατορίας αλλά συνέβαλε στο να ταρακουνηθεί συθέμελα το οικοδόμημά της.
Οι δικτάτορες άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους νιώθοντας τη λαϊκή πίεση.
Λίγες μέρες μετά, στις 25 Νοεμβρίου μια ομάδα σκληροπυρηνικών στρατιωτικών με αρχηγό τον Δημ. Ιωαννίδη, επιβάλλεται με τη βία στους άλλους και αναστέλλει όλες τις προσπάθειες για τον εκδημοκρατισμό της χώρας.
Δεν μπόρεσε όμως ν' αποτρέψει το μοιραίο: λίγους μήνες μετά, τον Ιούλιο του 1974 η χούντα κατέρρευσε κάτω από το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Ο αγώνας των νέων δικαιώθηκε έστω και λίγο αργότερα. Όμως, έμεινε και θα μένει στη μνήμη μας ως ένα ακόμη παράδειγμα θυσίας για τα ανθρώπινα ιδανικά.
Οι νέοι, το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, δίδαξαν με τη στάση τους ότι "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία".
Το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα μπορεί να έχει ξεθωριάσει.
Μπορεί ακόμη και σήμερα, κάποιοι να μην αντιλαμβάνονται τη σημασία του θεωρώντας το ως μία ακόμη νεανική αταξία.
Μπορεί κάποιοι να συμφωνούν μόνο και μόνο για να καλύψουν την ενοχή τους για την αδικαιολόγητη ανοχή που έδειξαν απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς.
Οι νέοι με την παραφοριά τους ξέπλυναν την ντροπή για λογαριασμό όλων αυτών που σκέφτηκαν ώριμα και δεν ύψωσαν φωνή διαμαρτυρίας στην τυραννία.
Μπορεί επίσης, κάποιοι να επωφελήθηκαν πολιτικά και να εξαργύρωσαν τον αγώνα του Πολυτεχνείου.
Μπορεί το Πολυτεχνείο να ταυτίστηκε με ορισμένες πολιτικές ιδεολογίες και κόμματα.
Μπορεί η καθιερωμένη πορεία του Πολυτεχνείου ν' αραίωσε από διαδηλωτές και ο εορτασμός της επετείου να έχει καταντήσει τυπικός αποκτώντας μουσειακό χαρακτήρα.
Όμως, το Πολυτεχνείο θα είναι πάντοτε το σύμβολο της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Θα είναι ο οδηγός στην καθημερινή πάλη του ανθρώπου για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Ας μην το λησμονούμε κι ας του δίνουμε αξία καθημερινά με τις πράξεις μας.
Γιατί "ο ήλιος της δικαιοσύνης στην κοινωνία θέλει δουλειά πολλή για να γυρίσει."
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο.
Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων…".
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν πριν το ερπυστριοφόρο γκρεμίσει τη βαριά σιδερένια πύλη του Πολυτεχνείου, στις τρεις παρά τέταρτο τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου 1973 και δώσει τέλος στην εξέγερση των φοιτητών.
Σήμερα, 39 χρόνια μετά γιορτάζουμε την ιστορική αυτή ημέρα τιμώντας τα ελληνικά νιάτα που δε δίστασαν να φωνάξουν μ' όλη τη δύναμη της ψυχής τους ΟΧΙ στη δικτατορία, ΟΧΙ στην τυραννία.
Για μία ακόμη φορά η ελληνική νεολαία πρωτοστάτησε στον αγώνα για λευτεριά και δημοκρατία. Βροντοφώναξε αυτό που πολλοί σιγοψιθύριζαν αλλά δεν τολμούσαν να το πουν φανερά: "ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ", η οποία με τη δύναμη των όπλων στις 21 Απριλίου 1967 κατέλυσε τη δημοκρατία στην πατρίδα μας.
Κάθε έννοια ατομικής ελευθερίας, έκφρασης, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας είχε ποδοπατηθεί από το στρατιωτικό καθεστώς. Εξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια, λογοκρισία, ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Ο ελληνικός λαός δεν μπορούσε να πληροφορηθεί τα όσα φοβερά έκανε η χούντα εξαιτίας της λογοκρισίας και γι' αυτό δεν μπορούσε ούτε να συλλάβει το μέγεθος του εγκλήματος σε βάρος του αλλά ούτε και να μπορέσει να οργανώσει ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας.
Οι φοιτητές φλογισμένοι από την πίστη τους σε ιδανικά και αξίες ξεσηκώθηκαν, αποφάσισαν ν' αντισταθούν στη βία, να υπερασπίσουν την από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, Ελευθερία.
Δικαίωσαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο που είχε πει ότι "ένα Έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο".
Αξίζει όμως, να θυμηθούμε τα γεγονότα του Νοέμβρη του '73 που σημάδεψαν την μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας.
Η ιστορία πάει λίγο πιο πίσω, στις 21 και 22 Φεβρουαρίου 1973 όταν φοιτητές και πάλι κατέλαβαν τη Νομική Σχολή της Αθήνας. Η αφορμή δόθηκε από την άρνηση του καθεστώτος να ικανοποιήσει μια σειρά από αιτήματά τους που είχαν σχέση με τις σπουδές τους.
Όμως, πολύ γρήγορα η διήμερη κατάληψη της Νομικής Σχολής μετεξελίχθηκε σε μαζική αντιδικτατορική διαδήλωση όπου συμμετείχαν χιλιάδες λαού που ήρθε σε σύγκρουση με τα όργανα της τάξης. Η λέξη "Ελευθερία" γράφτηκε στον τοίχο με μπογιά και ακούστηκε από τα χείλη σαν βοή ορμητικού χειμάρρου από τους διαδηλωτές.
Η χούντα που μέχρι τότε ήξερε μόνο να αιφνιδιάζει, αιφνιδιάζεται. Χάνει τον έλεγχο καθώς η δυσπιστία και η αμφισβήτηση του κόσμου αρχίζει να μεγαλώνει. Παράλληλα τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα της χώρας οξύνονται. Αρχίζουν ν' ακούγονται οι πρώτοι τριγμοί του καθεστώτος.
Στην προσπάθειά της η χούντα να δείξει φιλολαϊκό προσωπείο καταργεί με κάλπικο δημοψήφισμα τη βασιλεία και ο δικτάτορας Παπαδόπουλος αυτοανακηρύσσεται "Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας". Υπόσχεται στο μέλλον ελεύθερες εκλογές και περισσότερη δημοκρατία και για το σκοπό αυτό στις 8 Οκτωβρίου 1973 διορίζεται ως Πρωθυπουργός ένας παλαιός πολιτικός, ο Σπύρος Μαρκεζίνης.
Όμως, είναι πια αργά για τεχνάσματα. Οι νέοι θέλουν περισσότερη ελευθερία και δεν μπορούν να περιμένουν βασιζόμενοι σε αόριστες υποσχέσεις. Ξέρουν καλά ότι "η ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται με αγώνες και αίμα".
Τα γεγονότα εξελίσσονται πλέον ραγδαία. Στις 4 Νοεμβρίου, στο μνημόσυνο του "Γέρου της Δημοκρατίας", του Γεωργίου Παπανδρέου έγιναν συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομίας με αποτέλεσμα 70 τραυματίες και 37 συλλήψεις.
Οι 17 απ' αυτούς παραπέμπονται σε δίκη και καταδικάζονται σε φυλάκιση.
Τα πνεύματα οξύνονται. Η απόφαση έχει ήδη ληφθεί από τους φοιτητές: "ΑΓΩΝΑΣ" που επικυρώνεται στις γενικές συνελεύσεις που πραγματοποιούν σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές.
Την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου αποφασίζεται η κατάληψη του Πολυτεχνείου ως ορμητήριο του φοιτητικού αγώνα. Μαζεύεται πολύς κόσμος μέσα κι έξω και πέφτουν τα πρώτα συνθήματα: "ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ", "ΚΑΤΩ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ", "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".
Τα συνθήματα αυτά άγγιξαν την ελληνική κοινωνία και τους φοιτητές τους ακολούθησαν οικοδόμοι, διάφορες κατηγορίες εργαζόμενων και πολλοί μαθητές.
Η φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκή εξέγερση. Χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στο τυραννικό καθεστώς. Πέφτουν οι πρώτοι νεκροί από τις σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών του καθεστώτος που χρησιμοποιούνται για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Τίποτα όμως δεν μπορεί ν' ανακόψει τη λαϊκή ορμή.
Ο αγώνας γίνεται πλέον πολιτικός για τη λύση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που απασχολούν τον μέσο Έλληνα.
Ο ίδιος συμμετέχει αυθόρμητα στον αγώνα χωρίς πολιτικές καθοδηγήσεις και προσταγές βλέποντας με περηφάνεια τα παιδιά του να παλεύουν για καλύτερες συνθήκες ζωής και αξιοπρέπειας.
Λες κι ήταν έτοιμος από καιρό να ξεσπάσει. Απλά επιζητούσε την ευκαιρία. Και τη βρήκε στον αυθόρμητο ξεσηκωμό των φοιτητών και μαζί διέψευσαν τη ρήση του Σαλούστιου: "λίγοι άνθρωποι επιθυμούν πραγματικά την ελευθερία, οι περισσότεροι λαχταρούν μόνο έναν δίκαιο αφέντη".
Τελεία και παύλα. Η αδούλωτη ελληνική ψυχή δεν ανέχεται αφεντάδες και τυράννους.
Η αστυνομία ζητάει άδεια από τις πρυτανικές αρχές να επέμβει αλλά δεν της δίνεται.
Την άλλη μέρα, Πέμπτη 15 Νοεμβρίου, ο αγώνας οργανώνεται καλύτερα.
Στήνεται ραδιοφωνικός σταθμός που μεταδίδει αντιδικτατορικά συνθήματα προτρέποντας τους Αθηναίους σε εξέγερση εναντίον της χούντας.
Κυκλοφορεί η "Εφημερίδα του Ελεύθερου Πολυτεχνείου". Η κίνηση του κόσμου έξω από το Πολυτεχνείο πυκνώνει. Από τα μεγάφωνα ακούγονται τραγούδια και συνθήματα που συγκινούν τον κόσμο ο οποίος διαδηλώνει κατά της χούντας.
Οι δικτάτορες πανικοβάλλονται από την απρόβλεπτη εξέλιξη και συσκέπτονται όλη την ημέρα ψάχνοντας να βρουν τρόπους καταστολής της εξέγερσης. Αυτό το βράδυ κανείς δεν κοιμάται: ούτε οι φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο, ούτε ο κόσμος που παραμένει έξω απ' αυτό.
Ξημερώνει η Παρασκευή 16 Νοεμβρίου. Το ρολόι της Ιστορίας έχει σημάνει.
Μαζεύεται μεγάλο πλήθος φοιτητών και πολιτών στο Πολυτεχνείο και τους γύρω χώρους. Στο γραφείο του διορισμένου Πρωθυπουργού γίνεται μεγάλη σύσκεψη για τη λύση του προβλήματος.
Το μεσημέρι οι φοιτητές πραγματοποιούν μεγάλες πορείες στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους στη δικτατορία. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία είναι σκληρές και αιματηρές. Το κύμα των διαδηλωτών μεγαλώνει στις έξι το απόγευμα και ο αριθμός τους αγγίζει τις 100.000. Οι συμπλοκές πλέον γενικεύονται με νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Οι αστυνομικοί χρησιμοποιούν όπλα και ανοίγουν πυρ εναντίον των διαδηλωτών. Καταγγέλλονται επίσης, θάνατοι από άγριο ξυλοδαρμό.
Η χούντα πανικοβάλλεται και στις 10 το βράδυ ζητάει την ενίσχυση του στρατού και μετά τα μεσάνυχτα κάνουν την εμφάνισή τους μπροστά στο Πολυτεχνείο πολλών τανκς που πυροβολούν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι πολιορκημένοι φοιτητές δεν εγκαταλείπουν τη θέση τους, χειροκροτούν τους στρατιώτες γαντζωμένοι στα κάγκελα και ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός επιμένει: "Εδώ Πολυτεχνείο", "Εδώ Πολυτεχνείο"….
Στις 3 τα ξημερώματα του Σαββάτου θα σιγήσει καθώς ένα από τα τανκς εφορμά και γκρεμίζει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Κατόπιν, εισβάλλει ο στρατός και απομακρύνει τους φοιτητές. Πολλοί απ' αυτούς συλλαμβάνονται και κακοποιούνται.
Ο αγώνας όμως δεν σταμάτησε εκείνη την ώρα. Συνεχίστηκε μέχρι το πρωί της Κυριακής από τους Αθηναίους με νεκρούς και πολλούς τραυματίες.
Η άοπλη εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να μην πέτυχε την άμεση πτώση της δικτατορίας αλλά συνέβαλε στο να ταρακουνηθεί συθέμελα το οικοδόμημά της.
Οι δικτάτορες άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους νιώθοντας τη λαϊκή πίεση.
Λίγες μέρες μετά, στις 25 Νοεμβρίου μια ομάδα σκληροπυρηνικών στρατιωτικών με αρχηγό τον Δημ. Ιωαννίδη, επιβάλλεται με τη βία στους άλλους και αναστέλλει όλες τις προσπάθειες για τον εκδημοκρατισμό της χώρας.
Δεν μπόρεσε όμως ν' αποτρέψει το μοιραίο: λίγους μήνες μετά, τον Ιούλιο του 1974 η χούντα κατέρρευσε κάτω από το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Ο αγώνας των νέων δικαιώθηκε έστω και λίγο αργότερα. Όμως, έμεινε και θα μένει στη μνήμη μας ως ένα ακόμη παράδειγμα θυσίας για τα ανθρώπινα ιδανικά.
Οι νέοι, το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, δίδαξαν με τη στάση τους ότι "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία".
Το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα μπορεί να έχει ξεθωριάσει.
Μπορεί ακόμη και σήμερα, κάποιοι να μην αντιλαμβάνονται τη σημασία του θεωρώντας το ως μία ακόμη νεανική αταξία.
Μπορεί κάποιοι να συμφωνούν μόνο και μόνο για να καλύψουν την ενοχή τους για την αδικαιολόγητη ανοχή που έδειξαν απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς.
Οι νέοι με την παραφοριά τους ξέπλυναν την ντροπή για λογαριασμό όλων αυτών που σκέφτηκαν ώριμα και δεν ύψωσαν φωνή διαμαρτυρίας στην τυραννία.
Μπορεί επίσης, κάποιοι να επωφελήθηκαν πολιτικά και να εξαργύρωσαν τον αγώνα του Πολυτεχνείου.
Μπορεί το Πολυτεχνείο να ταυτίστηκε με ορισμένες πολιτικές ιδεολογίες και κόμματα.
Μπορεί η καθιερωμένη πορεία του Πολυτεχνείου ν' αραίωσε από διαδηλωτές και ο εορτασμός της επετείου να έχει καταντήσει τυπικός αποκτώντας μουσειακό χαρακτήρα.
Όμως, το Πολυτεχνείο θα είναι πάντοτε το σύμβολο της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Θα είναι ο οδηγός στην καθημερινή πάλη του ανθρώπου για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Ας μην το λησμονούμε κι ας του δίνουμε αξία καθημερινά με τις πράξεις μας.
Γιατί "ο ήλιος της δικαιοσύνης στην κοινωνία θέλει δουλειά πολλή για να γυρίσει."
