Ξαφνική νοσταλγία για τα 90’ς, ή κάτι παραπάνω; Απλές απαντήσεις στο γιατί κάνει θραύση σήμερα αυτό το app.

Τα super cult τερατάκια Tamagotchi πήραν το όνομα τους από την ιαπωνική λέξη Tamago που σημαίνει αυγό και την ηχητική «απόδοση» u-o-cchi (από τους Ιάπωνες πάντα) της αγγλικής λέξης watch (= παρακολουθώ). Υπήρξαν και είναι από τα πιο επιτυχημένα στο είδος τους, δηλαδή την «σουρεάλ» κατηγορία: «ηλεκτρονικά κατοικίδια παρεχόμενα σε συσκευή χειρός». Κι αυτό αποδεικνύεται με αριθμούς: το «αυγοπαρακολουθητήρι» (όπως θα μεταφράζαμε την συσκευή Tamagotchi στα ελληνικά) πούλησε 76.000.000 κομμάτια, κατά την δεκαπενταετία 1996-2010.

Τα τόσα εκατομμύρια προέκυψαν επειδή θεωρείται μάλλον ωραίο το να παρακολουθείς ένα ηλεκτρονικό αυγό να εκκολάπτεται, μετά να σπάει και να βγαίνει από μέσα του ένα ηλεκτρονικό ον, το τερατάκι Tamagotchi, το οποίο μοιάζει με «βιοχλαπάτσα» (το γνωστό παιχνίδι που δημιουργήθηκε με την εκλαΐκευση της χρήσης της σιλικόνης) και αυτό να σε αναγνωρίζει, –υποτίθεται-, σαν μαμά, ή μπαμπά του. Στη συνέχεια, το ηλεκτρονικό παιχνίδι γεννά μόνο υποχρεώσεις στον παίκτη. Δηλαδή, ακριβώς όπως θα συνέβαινε αν είχες ένα πραγματικό κατοικίδιο, οφείλεις να ταΐζεις το Tamagotchi σου, να φροντίζεις για την τουαλέτα του, να παίζεις μαζί του «κυνήγι πίτσας» και άλλα τέτοια ανάλογα. Κι αν πάλι τύχει να ξεχαστείς, το Tamagotchi σου θυμίζει επιτακτικά την παρουσία του, με αντιπαθητικά «μπιιιιπ».

Γενικότερα, το κρυφό όφελος για τον χρήστη ήταν ότι το Tamagotchi τον «εξασκούσε» στο να είναι στοργικός και πάντα απίκο. Και το πετύχαινε με πενιχρά μέσα: τα ασπρόμαυρα γραφιστικά του και τους 8-bit ήχους του, που τότε θεωρούνταν αιχμή του δόρατος της τεχνολογίας.

Τα Tamagotchi λοιπόν επανήλθαν σήμερα, -ακριβώς όπως ήταν τότε-, ως application μόνο για iPhone και με την ονομασία Hatchi.

Οι πωλήσεις τους εκτοξεύτηκαν τόσο ξαφνικά στα ύψη, που οι πολιτισμικοί αναλυτές αδυνατούν να δώσουν μία μόνο εξήγηση στο φαινόμενο.

Μερικοί υποθέτουν ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός φαινομένου μαζικού παλιμπαιδισμού: οι σημερινοί εικοσάρηδες ευχαριστιούνται με την επανέκδοση ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού της εποχής που οι ίδιοι πήγαιναν στο δημοτικό και το οποίο η νονά τους (π.χ.) είχε τη φαεινή ιδέα να τους προσφέρει τότε, αντί πασχαλινού αυγού (π.χ.).

Άλλοι λένε ότι λειτουργεί το «χαριτωμένο» της υπόθεσης και ότι κανένα κατοπινό ηλεκτρονικό κατοικίδιο δεν κατάφερε να ξεπεράσει σε «χαριτωμενιά» τα Tamagotchi.

Κάποιοι πιο ψύχραιμοι υποστηρίζουν ότι η «ρετρό διάθεση» είναι ίδιον του ανθρώπινου χαρακτήρα κι ως εκ τούτου, κάθε γενιά επινοεί τη δική της ρετρό μόδα. Κατά συνέπεια, όσο νεότερη είναι η γενιά που δημιουργεί τη μόδα, τόσο πιο πρόσφατο είναι αυτό που θεωρείται ρετρό.

Τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι οι αναλυτές που λένε ότι τα γραφιστικά των applications σήμερα είναι τόσο καλοδουλεμένα, λεπτομερή, και περιγραφικά που μας προσφέρουν «μασημένη τροφή». Αυτό μας ευχαριστεί μεν, αλλά η ευχαρίστηση δεν είναι πλήρης, επειδή δεν ικανοποιείται η απαίτηση του εγκεφάλου μας να κινητοποιείται και η φαντασία μας όταν παίζουμε ένα παιχνίδι. Έτσι, επιστρέφοντας στα προ εικοσαετίας «πρωτόγονα» γραφιστικά, συμπληρώνουμε με το μυαλό μας αυτό που τους λείπει και απολαμβάνουμε σαν παιδιά.

Η αλήθεια είναι μάλλον στη μέση, -μια συνισταμένη όλων των παραπάνω. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κανείς δεν φαίνεται να έχει σοβαρούς ενδοιασμούς στο να δώσει τα 79 σεντς, που κοστίζει η εφαρμογή Hatchi.